Onvervulde kinderwens in de kerk: tips

Via social media vroeg ik of mensen hun kerk een voldoende of onvoldoende gaven. 83% gaf de gemeente een onvoldoende. En ik heb nog nooit zo snel zoveel reacties gekregen op een vraag. Dat geeft aan dat het onderwerp leeft en dat er ook veel mensen zijn die zich niet gezien voelen in hun kerk. Daarom vind ik het belangrijk om hier aandacht aan te geven. Ook vroeg ik jullie om tips, dank voor het delen! En ik vroeg de mensen die hun kerk wel een voldoende gaven op welke manier hun kerk er aandacht aan geeft (zie de citaten).

Er komen een paar hoofdthema’s naar voren:

Ga erover in gesprek!
Een onvervulde kinderwens betekent rouw, eenzaamheid en vragen voor God. Ga hierover het gesprek aan. Maak het bespreekbaar tijdens individuele gesprekken. Geef aandacht aan verdriet en verlies, ook bij verlies van een prille zwangerschap. Luisteren is vaak al genoeg.

‘Onze wijkdominee is op bezoek geweest en we hebben een heel goed gesprek gehad. Er werd echt met ons meegeleefd en in de gebeden kwam het vaak terug.’

‘Er wordt in kringen aandacht aan gegeven.’

Geef er aandacht aan!
Benoem het tijdens diensten en andere activiteiten. Bid tijdens elke doopdienst voor mensen die (nog) geen kinderen hebben. En niet alleen tijdens doopdiensten en Moederdag, het moet normaal zijn om het thema te benoemen en er aandacht aan te geven.
Zorg dat het iets normaals is binnen de kerk en dat er ruimte is voor het verdriet.

‘De voorganger is erg betrokken en merkte dat er veel mensen met een onvervulde kinderwens waren. Na een dienst werd er een oproep gedaan voor kinderloze stellen en er is zelfs een speciale dienst geweest voor echtparen met een kinderwens. Zo voel je je ook echt gezien en worden jouw pijn en verdriet erkend en herkend zonder dat er overgeestelijke sausjes en goedbedoelde bemoedigingen worden gegeven. Gewoon een luisterend oor of schouder om op te huilen.’ 

‘Bij ons wordt er met dopen een kaars aangestoken voor mensen voor wie deze dienst moeilijk kan zijn. In gebed wordt het benoemd, ook rondom kerst en advent, de tijd van verwachten. Ook wordt het benoemd door de gastheer of gastvrouw.’

Wat is een gezin?
Er is altijd veel aandacht voor het gezin en de zegen van kinderen krijgen. Vaak gaat het dan over een gezin met meerdere kinderen. Mensen met één kind die graag een tweede willen (secundaire kinderloosheid) hebben soms het gevoel alsof ze er niet bij horen. Niet bij de gezinnen met meerdere kinderen en ook niet meer bij de stellen met een onvervulde kinderwens. Ze hebben soms het gevoel dat hun verdriet er niet mag zijn. Terwijl dat er zeker wel mag zijn. In een kerk mag er ruimte zijn voor ieders verdriet.
Daarom is het ook goed niet alleen aandacht te hebben voor het gezin, maar ook de andere mensen te zien, te benoemen en erop te letten bij wat je zegt en schrijft. Laatst zag ik weer een voorbeeld voorbij komen van een rijtje mensen die welkom waren bij een activiteit: ‘kinderen, jeugd, ouders en ouderen.’ Dan mis je heel wat mensen van de kerk en onbedoeld sluit je mensen uit. Voorkom dit door gewoon te schrijven over de hele gemeente: alle mensen jong en oud.

Hoe reageer jij?
Het is belangrijk om ook op een goede manier te reageren als mensen er aandacht aan geven. Iemand vertelde dat ze er aandacht aan gaf met Moederdag door bloemetjes langs te brengen. Dit leidde soms tot vervelende reacties daarom was ze ermee gestopt. Ze wil het graag bespreekbaar maken en een luisterend oor bieden maar worstelt ermee hoe ze dit dan kan doen.
Dit lijkt me wel een goed moment voor een stukje zelfreflectie. Want hoe reageer jij?
Je bent misschien geneigd te reageren vanuit jouw eigen verdriet en vindt dat iemand er niets van begrijpt. Terwijl de ander handelt vanuit betrokkenheid en het is gewoon ook moeilijk het verdriet van een ander te begrijpen. Maar de ander kan wel naast je staan en meeleven. En de manier waarop is dan misschien wel minder van belang.
Want wat voor de een goed is, is voor de ander niet goed. En de ene keer vind je een opmerking en aandacht prima en de andere keer niet. Alleen kunnen mensen dat natuurlijk niet zien aan de buitenkant.

Daarom is het ook belangrijk om zelf aan te geven wat je daarin verwacht van de ander. Geef dit aan bij je huiskring, je bijbelstudiegroep, je predikant of kerkelijk werker. Dan kunnen ze er aandacht aangeven op een manier die voor jullie goed is. En als je er een keer niet op zit te wachten, is het ook oké om te zeggen: ‘Lief dat je er aandacht voor hebt, maar kunnen we het hier een andere keer over hebben?’

‘Doordat wij openheid heel belangrijk vonden ben ik altijd open geweest over onze kinderwens in de kerk. Daardoor kwamen ook veel andere vrouwen/stellen naar me toe die vertelden dat ze het fijn vonden dat ik er open was, dat ze er herkenning in vonden en dat ze er daardoor ook zelf beter over durfden te praten.’