Taboes doorbreken

Vaak wordt gezegd dat er nog een taboe ligt op het bespreken van een onvervulde kinderwens. Wat betekent het woord taboe eigenlijk? De Van Dale omschrijft het als ‘verboden erover te spreken of als woord te gebruiken. Iets dat niet gedaan of gezegd mag worden’.
Het zou toch bizar zijn als het echt verboden zou zijn om over een onvervulde kinderwens te praten! Het is zo’n essentieel thema dat je hele leven raakt en juist erover praten kan je helpen.

Hoe doorbreken we dat taboe? Nogal een open deur, maar door er dus wél over te praten of te schrijven. Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan, want het blijft een persoonlijk en gevoelig onderwerp.

Toen ik begon met het schrijven van mijn boek, had ik alleen de mensen voor ogen met een (nog) onvervulde kinderwens waardoor ik me ook kwetsbaar kon opstellen. Pas toen het boek bijna af was, bedacht ik me dat ook mensen uit mijn omgeving het boek zouden lezen en daar wat van zouden vinden. Toen schoot ik toch wel lichtelijk in de stress, want kwetsbaar zijn naar lotgenoten toe is één ding, maar die kwetsbaarheid naar jan en alleman tonen is toch wel wat anders. Die ene persoon van vroeger gaat dan misschien uit nieuwsgierigheid ook het boek lezen en wil ik dat wel? Wat zullen mensen ervan zeggen?

Het boek is uitgekomen, dus ik heb doorgezet en me over het onzekere gevoel heen gezet. En juist van de mensen zonder onvervulde kinderwens krijg ik mooie reacties:

‘Iedereen was blij toen ze vertelde dat ze zwanger was, maar ik zag die ene vrouw die stil bleef en weg liep. Ik ben achter haar aangelopen. Ze huilde en vertelde dat ze een miskraam had gehad en nu alweer een jaar verder was zonder zwangerschap. Omdat ik net je boek had gelezen, had ik daar nu oog voor.’

‘Ik ken iemand die kinderloos blijft en iemand met kinderen zei dat ze haar nu beter begreep omdat haar kind het huis ging. Ik ben toen ze weg was voor haar opgekomen en heb even uitgelegd hoe pijnlijk zo’n opmerking is.’

Dankbaar dat ik door mijn boek een klein beetje bij kan dragen aan het bespreekbaar maken van een onvervulde kinderwens. Mensen in mijn directe omgeving gaven aan dat ze mij door het boek pas echt begrepen. Meer begrip voor de gevoelens die een onvervulde kinderwens kan geven en meer zicht op de effecten die de wens heeft op je hele leven.

Het vraagt moed om erover te praten of te schrijven, maar het kan dus zeker helpen om meer begrip te krijgen en het taboe te doorbreken. Natuurlijk hoeft dat praten niet met iedereen, maar het helpt al om het met een aantal mensen in je omgeving te delen die met je mee kunnen leven, huilen en bidden. Als we dat allemaal doen, dan zijn er al zoveel meer mensen die een klein beetje weten hoe het is om te leven met een onvervulde kinderwens.

Ook voor de omgeving kan het lastig zijn om erover te beginnen, maar er niet naar vragen kan nog pijnlijker zijn. Dus vraag ernaar als je iemand in je omgeving hebt met een onvervulde kinderwens. Hoe? Zoals iemand het samenvatte: ‘Het blijft een moeilijk onderwerp omdat iedereen weer anders is. Je zegt al snel iets verkeerd, dus gewoon alleen LUISTEREN.’

In de kerk kan het ook moeilijk zijn erover te praten en daar heerst het taboe wellicht nog sterker dan in de samenleving. Hier vind je tips voor de kerk en voor de omgeving.

En als je het toch té lastig vindt om erover te praten, dan geef je toch gewoon mijn boek cadeau? 😉